«کشته‌شده، در حال مرگ، زندانی.» این چیزی است که یک عضو اخوان‌المسلمین در مصر وضعیت هم‌قطاران خود را در آنچه روزگاری برجسته‌ترین جنبش اسلام‌گرایی جهان بود توصیف می‌کند. پس از بهار عربی در سال 2011 اخوان اولین انتخابات آزاد در مصر را پیروز شد؛ و اویل سال 2012 بر کشور حاکم شد. اما ارتش که تحت رهبری عبدالفتاح السیسی بود و در تظاهرات گسترده‌ای از او حمایت می‌شد بلافاصله آن را از قدرت خلع نمود. چهار سال پیش در چنین ماهی آقای سیسی، که حالا رییس جمهور بود، جنبش را در میدان رابعه عدویه (در عکس) سرکوب کرد. امروز کسانی که نمرده‌اند یا در زندان نیستند یا فرار کرده‌اند یا پنهان شده‌اند.هنوز هم اخوان‌المسلمین، به عنوان جنبشی فراملی که منشأ ایجاد احزاب اسلام‌گرای زیادی در منطقه شده است، باعث ترس در حکومت‌های خودکامه عربی می‌گردد. برای اثبات این موضوع کافی است به اختلافات در مورد قطر بنگرید. مصر، عربستان سعودی، امارات متحده عربی و بحرین روابط دیپلماتیک و راه‌های حمل و نقل خود را با این شیخ‌نشین کوچک و سرشار از گاز قطع کردند، و می‌خواهند که قطر دست از حمایت اخوان‌المسلمین بردارد؛ شبکه الجزیره (بنگاه خبرپراکنی که روابط خوبی با اخوان‌المسلین دارد) را قطع کند؛ و سربازان ترکیه  را که توسط حزب طرفدار اخوان‌المسلمین یعنی حزب عدالت و توسعه رهبری می‌شوند اخراج کند. آن‌ها بر این قضیه پافشاری می‌کنند که اخوان‌المسلمین یک سازمان تروریستی است که تهدیدی برای نظم موجود است.این که اخوان‌المسلمین خشونت را ترویج داده و اعضای آن دست به حمله‌هایی زده‌اند غیر قابل انکار است اما گفتن اینکه آن‌ها اساسا خشن هستند یا نه کاری دشوار است. حسن البنا کسی که این جنبش را در شهر اسماعیلیه در شمال شرقی مصر در سال 1928 تأسیس کرد، خواستار اصلاحات تدریجی بود، اما اعضای نظامی را هم در جنبش می‌پذیرفت. سید قطب، یکی از شخصیت‌های کلیدی در اخوان‌المسلمین در دهه‌های 1950 و 60 میلادی، طرفدار استفاده از سلاح علیه حاکمان کافر بود. اسلام‌گرایی مدرن (که بطور کلی تشکیل دولتی است که از اصول اسلامی تبعیت کند) از خلال همین مناظرات به اشکال مختلف سر برآورد. تجسم فعلی و رگه‌های کنونی آن شامل گروهی‌هایی متفاوت همچون النهضه، یک حزب صلح‌جوی تونسی و دولت اسلامی (داعش)، یک گروه جهادی خشن که اخوان را مرتد می‌داند، است....