مشخصه‌ی استراتژی کلان ایالات متحده در طول هفت دهه‌ی گذشته اجماع هر دو حزب آن بر روی نقش جهانی ایالات متحده بوده است. با این که دولت‌های پیاپی اختلافات مهمی بر روی جزئیات داشته‌اند، اما دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان به اندازه‌ی هم از نظامی متحد، قرار دادن نیروها در موقعیت‌های رو به جلو، اقتصاد به نسبت باز بین‌المللی حمایت کرده، و از اصول آزادی، حقوق بشر و دموکراسی اگر چه به صورت ناقص دفاع کرده‌اند.امروزه، آن اجماع از بین رفته است. رئیس جمهور ترامپ به کارگیری متحدین ایالات متحده و حضورهای نظامی آتی آنان در اروپا، آسیا و آسیای غربی را زیر سؤال برده است. او توجه چندانی به جامعه‌ی مشترک جوامع آزاد ندارد و به رهبران خودکامه گرایش دارد. تا کنون، دیدگاه‌های ترامپ در تباین با دسته‌ی زیادی از سران حزب جمهوری‌خواه بوده است. تقریبا تمام رهبران دموکرات، به سهم خود، اگر به نقش سنتی ایالات متحده در غرب آسیا عقده نداشته باشند ، ولی به نقش سنتی ایالات متحده در اروپا و آسیا معتقد هستند. ترامپ کوشیده است جهان‌بینی خود را به سیاست تبدیل کند و در بسیاری از جهات ، دولت وی تعهدات نظامی خود را افزایش داده است. اما اگر ترامپ مجددا در انتخابات به پیروزی برسد، این معادله می‌تواند به سرعت تغییر یابد، و با توجه به این که وی احساس قدرت بیشتری می‌کند و واشنگتن باید با این حقیقت کنار بیاید که آمریکا‌ئی‌ها مهر تأیید مجددی بر نگاهی درون‌گراتر به مسائل جهان زده‌اند. بر اساس گزارش رسانه‌ها، جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی ترامپ، در گفتگویی خصوصی در نوامبر، حتی پیش‌بینی کرده بود که ترامپ در گام بعدی از ناتو نیز خارج شود. استقبال آمریکائی‌ها از شعار «اول آمریکا» ترامپ نشان داده است که سیاست خارجی‌ای که در آن ایالات متحده نقش کمتری در جهان ایفا کند مقبولیت دارد.در میانه‌ی این بادهای بی‌ثبات سیاسی، هم‌صدایی فزاینده‌ای در بین سیاسیون چپ و راست به راهبرد عقب‌نشینی فرا می‌خواند، که بر اساس آن ایالات متحده نیروهای خود را از اکناف عالم خارج کرده و پیمان‌های امنیتی خود را کاهش می‌دهد. صاحب‌نظران مطرح و کارشناسان سیاسی مانند باری پوزن و یان برمر، خواستار کاهش چشم‌گیر نقش ایالات متحده در اروپا و آسیا و خروج از ناتو شده‌اند. در سال ۲۰۱۹، اندیشکده‌ی جدید «مؤسسه‌ی کشورداری مسئولانه‌ی کویینسی» با...