نظام سرمایه‌داری بر عالم حکمرانی می‌کند. به جز استثناهای بسیار اندکی، تمام کشورها تولید اقتصادی خود را به صورت مشابهی سازماندهی می‌کنند: کار کردن داوطلبانه است، سرمایه در دست بخش خصوصی است، و تولید به صورت توزیع شده انجام می‌شود و سود محرک اصلی آن است.هیچ سابقه‌ی تاریخی‌ برای این مدل موفق نمی‌توان پیدا کرد. نظام سرمایه‌داری در گذشته - چه در قرن ششم  پیش از میلاد مسیح، چه در زمان امپراتوری روم، چه در ایالت‌‌شهرهای ایتالیا در قرون وسطی، یا در کشورهای ضعیف دوران اخیر- باید با دیگر راهکارهای سازماندهی کردن تولید به یک همزیستی می‌رسید. این راه‌حل‌های جایگزین عبارت بودند از شکار و جمع‌آوری، زراعت‌های محدود توسط رعیت، بردگی و برده‌داری. حتی تا همین صد سال اخیر، وقتی نخستین شکل سرمایه‌داری جهانی با ظهور تولید صنایع بزرگ و تجارت جهانی پا به منصه ظهور گذاشت،‌ بسیاری از این شکل‌های دیگر تولید هنوز وجود داشتند. سپس، بعد از انقلاب روسیه در سال ۱۹۱۷، دنیا بین نظام سرمایه‌داری و کمونیسم تقسیم شد، ولی باز هم در مجموع حدود یک‌سوم جمعیت دنیا تحت لوای نظام‌های سرمایه‌داری زندگی می‌کردند. اما امروزه، نظام سرمایه‌داری تنها شکل باقیمانده‌ی نظام‌های اقتصادی است.بسیار شنیده می‌شود که تحلیل‌گران غربی، نظم موجود جهانی را «نظام سرمایه‌داری مرده» می‌خوانند گویی نظام اقتصادی در لبه‌ی اضمحلال است. دیگران حدس می‌زدند سرمایه‌داری با تهدیدی احیاشده از جانب سوسیالیزم روبروست. اما واقعیت غیر قابل کتمان این است که نظام سرمایه‌داری آمده است که بماند و هیچ رقیبی ندارد. جوامعی در نقاط مختلف دنیا روح رقابتی و فراگیرنده‌ی موجود در نظام سرمایه‌داری را درک کرده‌اند و بدون آن درآمدها کاهش یافته، فقر زیاد شده و پیشرفت‌ فنی کاهش می‌یابد. در عوض، جنگ واقعی درون نظام سرمایه‌داری و بین دو مدل متفاوت است که با یکدیگر در تنازعند.غالبا در تاریخ بشری، موفقیت یک نظام یا مذهب به سرعت با گونه‌های مختلف همان طریقت ادامه می‌یابد. بعد از گسترش مسیحیت در مدیترانه و جنوب غربی آسیا، اختلافات عمیق ایدئولوژیکی، شکافی در نظام سرمایه‌داری درست کرد، که در انتها اولین شکاف بزرگ را در مذهب، بین کلیسای شرقی و غربی ایجاد کرد. به همین ترتیب در اسلام، بعد از گسترش سریعش به شاخه‌های سنی و شیعه تقسیم شد. و ک...